Publiczność ogląda nas na scenie w pięknych, kolorowych, ludowych strojach, oklaskuje efekt końcowy… Czy ktoś z widzów zdaje sobie sprawę ile czasu zajmują przygotowania, jak wygląda nasza praca od kulis ?
Po każdym koncercie garderobiana, Pani Krystyna Wojtyniak pierze, krochmali i prasuje wszystkie bluzki, halki i chusty, a jest tego kilkadziesiąt sztuk. Gdy je zakładamy zawsze pachną świeżością, gdy zdejmujemy, są mokre od potu…
Dziewczyny przed występem wplatają warkocze, w misterny sposób upinają chustki i kwiatki, robią odpowiedni sceniczny makijaż, którego tajniki nie są tak oczywiste jakby się mogło wydawać. Każdy strój ludowy to mnóstwo dodatków, trzeba wiedzieć jak się je zakłada, wiąże, upina, która część garderoby z którego jest regionu. To naprawdę spora wiedza, zdobywana czasem przez długie lata. Tancerze z mniejszym doświadczeniem miewają problemy z samodzielnym ubraniem się w kostium, bo nie odróżniają strojów ludowych, nie potrafią się z nimi obchodzić. Ci zaawansowani są prawdziwymi znawcami, choć nawet o tym nie wiedzą. Oni nie pomylą koszuli lubelskiej z opoczyńską. Rozpoznają je po wzorach haftów, które w każdym regionie zasadniczo się różnią. Warto posiąść tę wiedzę, bo podczas występu czasu na przebranie między jednym tańcem a drugim, bywa bardzo mało, trzeba uważać aby w pośpiechu ubrać się w co należy i jak należy…
To wszystko, niby takie nie ważne, a jednak to niesamowita lekcja życia. Kto spędził w zespole wiele lat, ten staje się uporządkowany i „ogarnięty”, nawet gdy z natury jest roztrzepany, a więc polecam wszystkim rodzicom. Zespół ludowy to niezawodny sposób na naukę samodzielności, dyscypliny, współdziałania w grupie. Te gorące przygotowania, pełne gwaru, kolorów, kwiatów mają także swój urok. Kto raz poczuje ich magię, już zawsze będzie za nią tęsknił. Zobaczcie sami, co za atmosfera, trochę szalona, pełna wspaniałych ludzi, pełna kolorów, kwiatów, muzyki i tańca. Tak wyglądały przygotowania do nagrywanej przez telewizję próby „Wesela sieradzkiego”
Najnowsze komentarze